Tam 1 yıl 5 ay oldu bugün..
Defalarca gördüm belki seni,koşup 'Ne işin var len burda? Hani evdeydin çakal' diyip kafama bi tane yapıştırmanı bırak hatta geçerken geçen 6 yılın hatrına bi küçüp gülümsemeyi bırak.. Kafamızı çevirip geçiyoruz. Alıştım belki bu duruma. Ama içimde tam kalbimin orda aslında birazda mideme doğru bi yerlerde birşeyler cız ediyor hala.. Böyle mide yanması gibi birşey oluyor. Bir anlık boğaz düğümlenmesi.. Sonra geçiyor. Alıştım belki ama hala içim acıyor. Her yerde sevdiğimiz şarkıları duyuyorum,o sevdiğimiz şarkıların sözlerini kırmızı kalemle doldurduğun mavi kağıdı her dolabımı açışımda görüyorum,birbirimizi ne kadar çok sevdiğimizi söylediğimiz ses kayıtlarımız hala duruyor,bana aldığın milyon tane kazağı,tshirtü atmaya kıyamadım onlarda duruyor,filmlerimizi en sevdiğimiz dizi bölümlerini bile defalarca açıp izliyorum. Ama bıraktım artık,geri gelmeni ümit etmiyorum aptallık olur çünkü :)
Katlanmayı öğrendim,ama bir anlık dolan gözümü birşey kaçmış gibi salakça ovmaktan bıktım artık.. Belkide sahip olabileceğim en muhteşem dosttun, erkek arkadaştın,herşeydin sen..
Olmayınca olmuyor işte. Bugünde gördüm seni mesela ama sen beni görmedin. Görme zaten,görüp kafanı çevirmendense görmemen çok daha iyi,en azından bu daha katlanılası birşey.
Öyle işte. Adı üstünde içdökmekamaçlı.
İtirafta edebilirim,seni çok özlüyorum.