Canımın içi, abimden sonra 'kardeş' namına gelen ilk insan..
11 yıldır dip dibe yaşadık. Hangi an ne yaşadığımı bırak hangi an ne hissettiğimi bile bilir..
O kadar önemli ki benim için abimi sevdiğim gibi sevebiliyorum onu..
Evet herkesin tek bitanesine sahip olduğu,çok nadir raslanan dosttan,kardeşten bahsediyorum..
Neyse ki benim hayatımda 2 tane var onlardan ve bi tanesi 2-3 hafta bizde kalıyor..
Benden mutlusu yok.. Hep düşünürdük aynı evde yaşasak ne olurdu diye-sanırım muhteşem bir şey olacak.
Annemde babamda ikinci kızları,üçüncü evlatları olarak bağrına basarlar bitaneciğimi,pek sever tüm sülalem onuda..
11 yıldır birlikteyiz,hatta o benim bu hayattaki ilk arkadaşım..
İlkokul 1. sınıfta ben daha arkadaş ne demek bilmeden 'Merhaba,yanına oturabilir miyim. Hem arkadaş oluruz' diye gelip yanıma sığıştığında almıştım mis kardeş kokusunu. 'Aaa' dedim 'Abimin kokusuna ne kadar çok benziyor bu koku'
Ama abiminkinden biraz farklıydı. O abi gibi erkek kardeş gibi değil de kız kardeş gibi kokuyordu..
Benim kız kardeşim yoktu,onun hiç kardeşi yoktu ve ilkokul 1den beri ben onu kız kardeş olarak benimsedim o tek kardeş olarak beni benimsedi ..
Muhteşem bir duygu bu
Farkettik ki 11 yıldır 1 haftadan fazla birlikte kalmamışız şartlar el vermemiş. Ama şimdi 2-3 hafta birlikteyiz muhteşem bir şey..
Ve asıl muhteşem habere geliyorum şimdi.. Önümüzdeki hafta abim geliyor. Tam 1 ay İzmirdeymiş. İşi buradaki hastanedeymiş.. Söylememe gerek yok sanırım havalara uçtum,çığlıklar attım,abimi resmen telefonda öptüm sardım sarmaladım.. Nasıl özledim abimi. Havalar sıcak filan dinlemeden tepesinden sırtından paçasından ayrılmıcam hiç..(evet doğru tahmin ettin aslında ben abime aşığım)
Hem abi hemde kız kardeş yanımda şu önümüzdeki haftalarda..
Aslında uzatmadan söylemek gerekirse
Bu aralar dünyanın en mutlu insanıyım vesselam