Hayatım boyunca önyargım başıma dert açmıştır..
İyi bi insanı kötü,kötü bir insanı iyi sanmışımdır. Olayların sonunu görmeye çalışıp önyargıya başvurmuşumdur ve sonunda hiçte beklemediğim çok fena bi sonuçla karşılaşıp yanıldığımı anlamışımdır.
Sonunu gördüğümde hep kendi kendime söz vermişimdir, 'Bir daha önyargı yok!'
Ama hiç bir zaman bu sözü tutamadım.
Geçenlerde olduğu gibi...
Malum dershane.. Sene boyunca kucağımızda kollarımızda ortalama 5 kitap 1 defter 2 dosya taşıyoruz..
Yine bu ortalamanın tuttuğu bir gündü dün. Kolumda 4 kitap 1 tane 6 bölmeli defter 2 tanede dosya. Kollarım dosyanın çizikleriyle yara yara olmuş durumdaydı. Eve dönmek için dolmuşa bindim. Zaten dolmuşu beklerken çok sıra vardı haliyle ayakta 7 kişinin gidebilceği bi dolmuşta ayakta 17 kişi gittik.. Biner binmez bi abla(diyelim 25 yaşında vardı) çarptı gözüme. Gayet itici geldi o an bana,takmış kulaklığını oturuyordu. Kırmızı topuklu ayakkabılar siyah bi' pantolon, kırmızı çanta, omzu düşen beyaz bol bi t-shirt,fazlaca güzel bi' yüz ..-topuklu ayakkabılarını kıskandığımdan olsa gerek diye düşünüyorum bana gelen iticiliği- Neyse.. Düşündüm o an 'Oh giymiş topuklulularını yayılmış müzik dinliyor,biz burda bütün gün geometriye kafa patlatalım o şıkır şıkır gezsin. Biz ayakta kalalım o kadar yorgunlukla kitapları taşıyalım,başımız ağrısın umrunda mı' diye.. Bunları düşünürken bir yandan kollarım kopmuş vaziyette parayı çıkarmaya çalışıyodum ki o az önce bahsettiğim itici abla kulaklığını çıkarıp 'Canım benim çok zorlanıyorsun ver benim kucağımdan dursun kitapların' dedi..
Nasıl utandım o an.. Sanki içimden geçen o kötü düşünceleri herkes duymuşta, 'Bak sen öyle diyorsun ama kız seni düşünüyor!' diyorlarmış gibi geldi. Abla gayet içtenlikle gülümserken suratıma ben nasıl nasıl utandım ama anlatamam! Ve zaman tam o anı seyrederken içimi büyük bi mutluluk kapladı. Aslında benim tahmin ettiğim gibi değilmiş diye inanılmaz mutlu oldum ve yüzümde kocaman bi gülümsemeyle 'Çok çok teşekkür ederim,çok düşüncelisiniz' diyip verdim kitaplarımı ona.. Ayrıca inerken diğer ayaktakiler geçip oturmasın kalktığı yere diye 'Gel sen otur hadi' diyip çekti beni kolumdan oturttu kalktığı yere.. Utanmasam mutluluktan ağlıcaktım o derece oldum!
Dün hayat -daha doğrusu abla- bana tekrar tekrar öğretti önyargılı olmamam gerektiğini!
Her zamankinden çok daha fazla öğretti hemde.. Çünkü ilk defa o kadar utandım ve aslında iyi insanların varlığını tekrardan hatırladım!
Adını sanını bilmiyorum ama çok sağol abla..
Aynen ya. Benim de görünce iğrendiğim, ay bunlarla aynı ortamda nasıl bulunacağım dediğim kişiler en iyi dostlarım oldu. Her seferinde de annemin diline düştüm. Çok önyargılı olduğumu söyleyip duruyor o da. Yalnız olmadığımı bilmek güzel. :) Ama böyle davranmaya son vermeliyiz kesinlikle.
YanıtlaSilBoşuna dememiş Aynştayn abimiz de mi?
YanıtlaSil''Önyargıları yıkmak, atomu parçalamaktan daha zordur'' veya böyle bi'şey demişti.
Kendini eğitmekle oluştuğuna inanıyorum ama önyargılardan tamamı ile arınmış olmanın da kötü getirileri olduğuna inanıyorum.
Temkinli olmak ile önyargılı olmayı birbirine karıştırmadığın sürece sorun yok canım :)
Ne de güzel ders vermiş tırmısı pabuçlu kıs sana :) Hehhe.
Mrv.
YanıtlaSilEvet çoğu insan aynı sorunu paylaşıyor sanırım. Önyargılı olmak günümüzün gereği oldu bence artık,çünkü çoğu insanın niyetleri kötü ve insan kendini korumak adı altında önyargıyla olumsuz yaklaşıyor ilk tanıştığı kişilere,ya da bu olay kesin kötü sonuçlanıyor diyor.. Kesinlikle! Artık bi son vermeliyiz :)
Sittirella,
Aynştayn abi çok çok doğru söylemiş vallahi.
Tabikide önyargıyı tamamen kaldırım polyannacılık oynamanın hiç hiç lüzmü yok. Ama gerektiği dozda önyargı en iyisi bence. Ne yok denecek kadar az,nede çok abartılmış biçimde.. İkiside fena zararlı. Şu önyargı çok illet birşey :)
ps:kırmızı topuklular inanılmaz güzeldiiii !
Ablaya sevgiler.
YanıtlaSilBöyle bir şey başıma gelmeli yakın zamanda.
Öperim...
Evet kucak kucak sevgililer hemde ablaya..
YanıtlaSilGelmeli ve öğrenmeli insan..
Bende öperimmm :)